Na temat autyzmu wiele już powiedziano i napisano, a wg niektórych doniesień, zaburzenia ze spektrum autyzmu (nie tylko sam autyzm) mogą obejmować nawet 1 na 50-100 dzieci. Jednak autyzm wciąż wzbudza niepokoje i kontrowersje, często jest nie do końca zrozumiały, nawet dla rodziców dzieci, dotkniętych tym zaburzeniem.
W sytuacji, gdy autyzm pojawia się w rodzinie, istotne znaczenie dla akceptacji i właściwego postępowania jest przyjęcie przez rodziców i opiekunów do wiadomości, że dziecko, które „dotąd rozwijało się prawidłowo i wygląda normalnie” – nagle może mieć trudności „psychiczne”, wymagające dużo większej troski, uwagi i zmiany trybu życia całej rodziny.
Powszechne w społeczeństwie przekonanie, że z chorobami psychicznymi „nie należy się obnosić”, sprawia, że dla wielu rodziców taka właśnie etykietka staje się barierą w akceptacji diagnozy i podjęciu wczesnej pomocy.
Dlatego warto zaznaczyć: autyzm nie jest chorobą psychiczną. Należy do grupy całościowych zaburzeń neurorozwojowych (wg Międzynarodowej Klasyfikacji ICD-10, kat. F84.), spowodowanych specyficznym rozwojem i funkcjonowaniem mózgu, o bardzo zróżnicowanym przebiegu i objawach (do tej samej grupy należy też m.in. Zespół Aspergera, dysleksja i in.) .
Od potocznie rozumianej choroby psychicznej różni się w uproszczeniu (!): czasem i przyczyną ujawnienia się oraz faktem, że nie można tu mówić o leczeniu. Wprowadzane terapie, leki i diety nie uzdrawiają z autyzmu. Mają za zadanie zachowanie dobrego zdrowia, umożliwienie jak najlepszego funkcjonowania w codziennym życiu, wykształcenie umiejętności adaptacyjnych, które w jak największym stopniu mają ułatwić dziecku naukę samodzielności, na miarę jego własnych potrzeb i możliwości. Co bardzo ważne – każda osoba z autyzmem może mieć inny poziom funkcjonowania (od całkowicie zależnych do tzw. wysoko funkcjonujących), dlatego też w indywidualnych przypadkach autyzm może wydawać się „wyleczony”, a w innych przebieg jest tak trudny i dynamiczny (tzn. zmieniający się z upływem czasu), że dana osoba będzie wymagała wsparcia i opieki przez całe życie.
Dlaczego do diagnozy potrzebny jest psychiatra?
Aby stwierdzić, że zaburzenie rozwoju jest autyzmem, a nie jakąkolwiek inną chorobą czy uszkodzeniem mózgu (np. po nieszczęśliwym upadku), ważne są badania i opinie różnych specjalistów. Przy tak wieloznacznych oznakach, jak w przypadku zaburzeń ze spektrum autyzmu, najczęściej to zespół, złożony z kilku osób kompetentnych w swojej dziedzinie (m.in. psychologa, psychiatry, pedagoga specjalnego, czasem neurologa, logopedy), szczególnie, że jak doświadczenie wielu rodziców pokazuje – równolegle mogą pojawić się zaburzenia towarzyszące, powodujące zauważalne zmiany w zachowaniu dziecka, np. zakłócenia sensoryczne, brak rozwoju mowy, trudności z trawieniem, alergie, niepełnosprawność intelektualna itp. Szeroko przeprowadzona diagnoza pozwala na rzetelne określenie poszczególnych składników stanu zdrowia, które mogłyby zniekształcić ostateczne wnioski.
Warto zwracać się o pomoc do psychologów i psychiatrów – mogą zwrócić uwagę na nieprawidłowości w rozwoju poznawczym, społecznym i emocjonalnym dziecka i wskazać dalsze kroki postępowania dla rodziców.
Autyzm można obecnie rozpoznawać już w pierwszych miesiącach życia (warto zapoznać się z ideą monitorowania rozwoju dziecka przed 6 m. życia, wg zamieszczonych wskazówek Fundacji Synapsis: Badabada-dla-rodziców), a wczesna diagnoza i dobrze dobrana interwencja terapeutyczna może znacznie poprawić jakość życia dziecka w miarę rozwoju fizycznego, umysłowego i społecznego, aż do osiągnięcia znacznej samodzielności.
Co czytać na temat autyzmu:
1. Dotrzeć do dziecka z autyzmem – S. Wieder, S. I. Greenspan
3. Autyzm. Epidemiologia, diagnoza i terapia – T.Pietras, A.Witusik, P.Gałecki
.
Autor: Dedukacje.pl
